۱۰ اسفند روز ماست

شیعه و معتقد هستی؟ ۱۰ اسفند عاشوراست.  ملی و مصدقی هستی؟ ۱۰ اسفند ۲۸ مرداد است.  سوسیالیست و طرفدار حقوق کارگرانی؟ ۱۰ اسفند اول ماه می است.  از حقوق اقلیت ها دفاع میکنی؟ ۱۰ اسفند روز به یاد آوردن قاسملو هاست.  نگران حال و آینده زنان ایرانی؟ ۱۰ اسفند روز زن است. بیکاری؟ کار میکنی اما نان برای زن و بچه ات نداری؟ به فکر فروش کلیه ات هستی؟ ۱۰ اسفند روز گرفتن حقت از این حکومت غاصب است.  خواهرت در زندان است؟ برادرت را شکنجه کرده اند؟ پدرت را سال ۶۷ ناجوان مردانه اعدام کرده اند؟ ده اسفند روز دادگاه بیدادگران است.  داد زدی اگر موسوی یا کروبی زندانی شوند ایران قیامت میشود؟  ۱۰ اسفند روز قیامت است.  جمهوری ایرانی میخواهی؟  انتخابات آزاد میجویی؟ حقوق بشر میطلبی؟  ۱۰ اسفند روز تو است.  هرکه از دیکتاتوری بیزار است، هرکه از فریاد مادران فرزند از دست داده دلش خون است، هرکه نگران آینده فرزندانش است، هرکه میخواهد با کرامت زندگی کند، ۱۰ اسفند روز اوست.  به خیابان بیا حتی اگر نمیخواهی شعار بدهی.  حضورت دیگران را که میخواهند شعار بدهند دلگرم میکند و دل سیاه مزدوران دیکتاتور را میلرزاند.  اگر به هر حزب و گروه آزادیخواهی وابستگی داری به خیابان بیا و شعارت را بده و پشت ولی جائر را بلرزان.  ۱۰ اسفند خیابان از آن ایرانی آزادی خواه پاکدل است.  مبادا آن را به روبه صفتان زشتخو بسپاریم.

اگر نروند نامردند

من هیچ وقت به خود این اجازه را نمیدهم به مردم بگویم چکار کنند.  همه میدانیم این دیکتاتوری را با «چانه زنی» نمیتوان انداخت.  همه میدانیم که تنها راه برقراری یک دمکراسی پایدار در ایران حضور مستقیم و مستمر مردم در صحنه مبارزه با حکومت ستمگر ولایت فقیه است.  همه میدانیم که چنان مبارزه ای بهای سنگینی دارد که عمدتا توسط فعالین سیاسی که غالبا جوانان شریف ایرانی داخل کشورهستند پرداخت میشود.  از همین روی من خارجه نشین حق ندارم برای جوان داخل ایران دستورالعمل صادر کنم، اگرچه من در همان کشور قربانی ستم ولی فقیه شده و در حد امکان با دیکتاتوری مخوف حاکم بر ایران مبارزه کرده و بهای آن را هم پرداخته و میپردازم.  اما در آنچه امروز در ایران میگذرد، هموطن داخل کشور زیر تیغ ولایت است نه من.  اما یک گروه را به لحاظ اخلاقی موظف میدانم که در تظاهرات ۱۰ اسفند شرکت کنند.  این ها همان کسانی هستند روز و روزگاری فریادشان جامعه مجازی را پر کرده بود که اگر آقایان موسوی و کروبی دستگیر شوند ایران را قیامت میکنیم.  این کمال بی انصافی است که چنان وعده های حمایت و پشتیبانی بدهیم و در روز موعود میدان را خالی کنیم.  هرکه فریاد کشید اگر این آقایان دستگیر شوند با من طرفید وظیفه اخلاقی دارد که این ۱۰ اسفند به خیابان برود.  بقیه ما هم اگر میخواهیم فرزندانمان زیر سم ستوران مزدوران ولی فقیه خرد نشوند، اگر از ننگ و نکبت این دیکتاتوری سیاه به جان آماده ایم، هرکجای دنیا که هستیم میتوانیم با شرکت در اعتراضات بر علیه این حکومت جنایت پیشه وا پسگرا خود و فرزندانمان را یک گام بلند دیگر به آزادی ایران نزدیکتر سازیم.

مزدوران امام جائر برفند و مردم آفتاب

لحظه به لحظه نیرویشان به تحلیل میرود.  دقیقه به دقیقه پاهایشان خسته تر میشود.  هر ساعت بر تردید و هراس شان افزوده میگردد.  ببینید چگونه چهره های کریه خود را پشت ماسک های سیاه میپوشانند.  ببینید چطور رهبران ستمگرشان به تردید افتاده اند و به یک دیگر حمله میکنند.

هیچ اهمیتی ندارد که با گلوله و گاز اشک آور از شکلگیری یک تظاهرات منسجم میلیونی جلوگیری میکنند. مردم شریف ایران اول اسفند پیروز شدند چرا که به خیابان آمدند.  دشمن این رژیم حضور مردم در خیابان است.  چه شعار بدهند و چه در سکوت راه پیمایی کنند.  مردم مثل آفتاب جان بخش بهاری به خیابان آمده اند و برف و یخ ستم و استبداد حکومت در حال ذوب شدن است.  اگر به این حضور ادامه دهیم یقینا پیروزی از آن ماست. خیابان از آن ماست و مزدوران ولی فقیه جایی بجز زباله دان تاریخ ندارند.

آب به آسیای امام جائر نریزیم!

دو سه روز آینده برای تاریخ ایران، برای آزادی مردم ایران، برای سعادت فرزندان میهنمان حیاتی هستند. من نمیگویم جنبش آزادیبخش مردم ما روز اول اسفند به پیروزی نهایی خواهد رسید، نمیگویم اگر بر اثر جانفشانی جوانان ایران آقایان موسوی و کروبی از حصر خانگی رها شوند مبارزه به پایان میرسد، به این هم باور ندارم که در این دو سه روز لشگر ظالمین یک دفعه «سبز» میشود و به مردم میپیوندد. اما اگر هموطنان شریف ما، آنان که نگران آینده دختران و پسران خود هستند، آنان که با دستانی خسته و قلب هایی شکسته از عهده تامین مایحتاج اولیه خانواده خود بر نمیآیند، آنکه عزیزانشان در زندانهای ولی فقیه شکنجه شده و جان باخته اند، آنان که در تب آزادی ایران میسوزند این دو سه روز به خیابان بیایند، کاری خواهد شد کارستان. ما یک بار دیگر هم این فرصت را چند ماه پیش داشتیم و آن را از دست دادیم. دیدید نتیجتا چه سکوت مرگباری خیابان ها را فراگرفت؟ دیدید چگونه شحنه های رژیم فرزندانمان را اعدام کردند و هیچ نتوانستیم بگوییم؟ در این دو سه روز همه انرژی خود را به یک سو هدایت کنیم: از میان بردن دیکتاتوری. دیکتاتوری در خیابان های شهر به زانو در می آید. کمر دیکتاتوری را فریادهای رود خروشان مردم ایران میشکند. هرکه از توان این رود خروشان بکاهد به دیکتاتور خدمت کرده. آنکه به آقایان موسوی و کروبی ایراد دارد میتواند چند روز دندان بر جگر گذارد. آنکه در عشق امام راحل میسوزد میتواند قدری سکوت کند. آنکه میخواهد به نام ملت اعلامیه بدهد و برای ملت تعیین تکلیف کند میتواند آن را چند روز به تاخیر اندازد. اگر اول اسفند ۲۵ بهمن دیگری شود، اگر فریاد های ما هر کجای دنیا که هستیم حصر خانه موسوی و کروبی را بشکند، اگر یکایک ما در این چند روز تمام انرژی و توان خود را بر شعار «مرگ بر دیکتاتوری» متمرکز کنیم، دوم اسفند میتواند روز به صدا در آمدن زنگها برای حکومت خفاشان باشد.  هرکه در این چند روز کاری کند که حتی یک قطره از این رود خروشان مردمی جدا شود به امید و آرزوی میلیونها ایرانی ضربه زده.  هر اعلامیه ای که به جمعی از ایرانیان معترض حمله کند، هر مصاحبه کننده ای که آیه یاس بخواند، هر وبلاگ نویسی که توجه مردم را از «مرگ بر دیکتاتوری» به سوی دیگری کشاند دوست ایران و ایرانی و آزادی نیست.   یک هدف، یک شعار «مرگ بر دیکتاتوری-زنده باد آزادی.»

آقای جنتی، اول اسفند شاخ شکسته جنبش سبزرا نشانت میدهیم!

در این زمستان ولایت فقیه، از تهران تا توکیو هرجا ایرانی هست سبز است.  این شجره طیبه آزادی خواهی چنان ریشه دوانده که سم سخنان مزدوری چون جنتی کمترین اثری بر حیات آن نخواهد داشت.  بله آقای جنتی که نان شبت به خون جوانان ما آغشته است، وحوش باغ وحش ولایت را بسیج کرده اید و از این سرو سر به آسمان برافراشته چند شاخه شکسته اید.  اما بجای هر شاخه بر زمین افتاده هزار شاخه تازه روئیده.  ندیدید که خون ندا و سهراب چنان این درخت را آبیاری کرد که که امروز ایران همه ندا و سهراب شده؟  این «فتنه» امروز آنقدر سر و شاخه دارد که مزدوران کور امام جائر بجز کشتن و اسیر گرفتن و هزیان گفتن کار دیگری نمیتوانند بکنند.  آقای جنتی عاقبت در خون و فریاد ما غرق خواهید شد. آنکه باد میکارد توفان درو میکند.  وعده ما «شاخ شکسته ها،» هرکجای دنیا که هستیم اول اسفند.  بگرد تا بگردیم.

یا خیابان و اعتراض، یا زنجیر و انقراض!

برای اینکه بدانیم چرا باید با تمام توان به جنبش آزادی خواهی حاضر پایبند باشیم فقط کافی است به آنچه همه خوب میدانیم لحظه ای دوباره فکر کنیم:

آنچه مسلم است: (۱) حکومت امام جائر و عمله جنایت پیشه اش به هیچ عنوان حاضر به ترک مسالمت آمیز مسند قدرت نیستند.  (۲) چند هزار نفر در سر تا سر ایران از برکت چپاولگری های این حکومت به ثروت های هنگفت دست یافته اند و از این رژیم حمایت میکنند.  (۳) ده ها هزار (بلکه صد ها هزار نفر) در اطراف کشور به نحوی از صدقات این رژیم روزگار میگذرانند و آنان هم حامیان این رژیم هستند.   (۴) حتی اگر یک سوم نیروهای سپاه (آنطور که منبعی گزارش داده) مخالف سیاست های حاکمیت باشند، باز رژیم ۷۰-۸۰ هزار سپاهی و دستکم همان تعداد بسیجی مسلح دارد. پس یک اقلیت قابل توجه و بعضا مسلح حامیان این حکومتند.  (۵) انتظار از ارتش که مداخله کند و رژیم را از میان ببرد قدری ساده اندیشی است .

راهی که کشور ما میرود: (۱) بودجه ایران به شدت وابسته به فروش نفت است.  (۲) بر اساس آمار مختلف، ایران ۱۰-۱۵ سال دیگر امکان فروش نفت را از دست خواهد داد. (۳) در حال حاضر هم درآمد های نفتی یا توسط «دانه درشت ها» به چپاول میروند، یا خرج حزب الله و حماس میشوند، یا صرف ساختن و پرداختن مسجد و امامزاده میگردند، یا به کار نگهداری از ماشین سرکوب رژیم گذاشته میشوند، و یا هزینه مردم فریبی های حکومت را میپردازند (مثلا پرداخت پول به آنان که به رئیس دولت کودتا نامه مینویسند).   (۴) بدون استفاده از عواید فروش نفت جهت سرمایه گذاریهای تولیدی و کار ساز، امکانات مالی دولت هر روز کاهش بیشتری مییابد و در نتیجه در آینده نزدیک مملکت با خیلی از بیکاران گرسنه، کارمندان دولتی که حقوقی دریافت نمیکنند، و بازنشسته هایی که مستمری نمیگیرند مواجه خواهد شد.  (۵) به علاوه، از آنجا که این حکومت به مبارزه با دانشگاه، متخصصین ومتفکرین برخواسته، و جمعی از این افراد از ایران گریخته، سایرین یا در زندانند و یا به علت ستاره دار شدن سر گردان، کشور فاقد نیروی متخصص کارآمدی خواهد بود که بتواند با یک بحران عظیم اقتصادی ناشی از ناپدید شدن درآمد های نفتی به گونه ای مؤثر مقابله کند. (۶) ایران طی ۱۰-۱۵ سال آینده به یک کشور کاملا ورشکسته چه به لحاظ ذخایر ارزی و درآمد های ملی و چه از جهت سرمایه های انسانی بدل خواهد شد و روزگار مظفر الدین شاه را مجددا تجربه خواهد کرد.

خطر حمله خارجی: (۱) سیاست های مداخله جویانه رژیم هر لحظه ممکن است جنگ و ویرانی را به کشور ما بیاورد. (۲) برخلاف تصور پاره ای، حمله بیگانگان به هیچ وجه مشابه اشغال عراق و افغانستان نخواهد بود.  بمباران گسترده مراکز نظامی و اقتصادی ایران هم ممکن و هم محتمل است. (۳) سوای آنکه این حکومت اساسا از تروریسم بین المللی حمایت میکند و در نتیجه به آنانکه میخواهند به ایران حمله کنند بهانه میدهد، هم در ایالات متحده و هم در اسرائیل سیاست های داخلی میتوانند محرک حمله به ایران بشوند.

افزایش اختناق: (۱) از آنجا که حکومت پی به شدت نفرت غالب مردم از نهادها و عملکردهای خود برده، و قادر به حل مشکلات و معضلات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی کشور نیست، ناچارا هر روز بر شدت سرکوب و خفقان خواهد افزود.  (۲) شقه شقه شدن نیرو های خودی، و وحشت از «فتنه» توسط «خواص» جو کشور را هر روز پلیسی تر خواهد کرد.  (۳) چون حامیان رژیم غالبا از میان مرتجع ترین اقشار ملت هستند، حکومت در جهت راضی نگاه داشتن آنان هر روز قوانین ننگین جدیدی را در راستای تبعیض بر علیه زنان، اقلیت های مذهبی و قومی، و دگر اندیشان وضع خواهد کرد.

ما چه بخواهم و چه نخواهیم دو راه بیشتر نداریم: (۱) مبارزه با این حکومت ستمگر و چپاولگر با هدف بر پا ساختن یک دولت مردمی و مسئول؛ (۲) له شدن تدریجی زیر بار یوغ این جنایت کاران دزد.  یا خیابان و اعتراض، یا زنجیر و انقراض.  اگر نمیخواهیم در آینده نزدیک به پاکستان تبدیل شویم باید در میدان مبارزه بمانیم و استقامت کنیم، وگرنه فرزندانمان در تب گرسنگی، بیماری و جهل خواهند سوخت.

مسیحا نفسان آمدند!

هموطنان داخل کشور، از این راه دور دست یکایک شما شیر زنان و دلیر مردان ایران را میبوسم.  دیروز با حضورتان در خیابان های ایران نه فقط به دیکتاتور بیشرم «نه» گفتید و طشت رسوایی ولی جور را از بام انداختید، برای ما هموطنانتان درغربت عزت و آبرو خریدید.  دل های افسرده مان با دیدن شما در خیابان های ایران شاد شد و نا امیدی مان یک سر امید.  هزار بار آرزو کردم که میتوانستم در کنار شما اسطوره های شجاعت باشم.  به شما مدیونم که ما را رو سفید و خامنه ای و اعوان و انصارش را رو سیاه کردید.  در فردای ایران فرزندانتان میدانند چگونه از جان گذشتید تا آزادی را به میهنمان بیاورید.

فردا هرکه خیابان را دارد ایران را دارد.

فردا فقط یک انتخاب در برابر مردم شریف ایران است.  آن انتخاب، گزینش رهبر جنبش نیست؛ انتخاب حکومت آینده نیست؛  انتخاب گروه سیاسی نیست.  رهبران جنبش ها را مردم انتخاب نمیکنند.  مردم آنان را میپذیرند.  حکومت آینده را در رفراندوم آزاد تعین میکنند.  آن رفراندوم، ۲۵ بهمن امسال نیست.  ایران امروز دو گروه سیاسی دارد: آنکه این رژیم را حکومتی دیکتاتوری میداند که به جان یک ملت بی دفاع افتاده و از هیچ جنایتی برای ابقاء خود دریغ ندارد. این گروه دموکراسی و حقوق بشر میخواهد و مرگ بر دیکتاتوری میگوید. و دیگری که این حکومت را به هر نحو حمایت میکند، چه مستقیم و چه غیر مستقیم.  ۲۵ بهمن دو صف داریم و دو خط، و دیگر هیچ.  فردا، تنها انتخاب مردم رنج کشیده ایران میان خانه و خیابان است.  آنکه دلش برای ایران دموکراتیک میطپد، آنکه خواندن نامه نرگس محمدی اشک به چشمانش میآورد، آنکه یار دبستانی اش را در اوین به بند کشیده اند، آنکه روی رفتن به خانه ندارد چرا که پس از یک ماه کار طاقت فرسا نان برای خانواده ندارد، باید فردا به خیابان برود.  اگر کسی میداند که به امام حسین- آزادی نخواهد رفت، دستکم در خیابان های اطراف باشد.  فردا هرکه خیابان را دارد ایران را دارد.  میهنمان را در دستان به خون آغشته جمعی جنایتکار رها نکنیم.  به خیابان برویم.

آقای خاتمی نظرتان در باره ۲۵ بهمن چیست؟

آقای خاتمی کجا تشریف دارید؟  میدانم سرتان شلوغ است. اما  اگر فرصت شد و صلاح دانستید و استخاره خوب آمد و این عمل با مردم سالاری دینی ممانعتی نداشت و اقا رضایت دادند، شما هم یک کلمه در حمایت از راه پیمایی ۲۵ بهمن بیان بفرمایید.

آقای عبدلله گل، این رسم همسایگی نیست

بنا بر گزارش سایت خبری بلومبرگ ریس جمهور ترکیه، عبدلله گل روز ۲۴ بهمن در راس یک هیات اقتصادی یکصد نفری به ایران خواهد رفت. بلومبرگ میافزاید: جمهوری اسلامی و ترکیه «عصری طلایی» را در روابط اقتصادی تجربه میکنند که ناشی از تحریم های سازمان ملال و ایالات متحده بر علیه ایران است.  ترکیه پیشتر اعلام کرده بود که بر شرکت های ترک که تحریم علیه ایران را نقض میکنند فشاری وارد نخواهد کرد.  خوب است بخاطر بسپاریم همسایگان ما در این روز های تلخ و تاریک چه شیوه ای در برابر مردم ایران پیش گرفته اند.  دیدیم که افغان ها بر علیه حکومت ولایت فقیه و در حمایت از مردم ایران تظاهرات کردند.  شنیدیم که مصری ها به پشتیبانی از ملت ما سخن گفتند.  یادمان نرود که دولت ترکیه به ما چه میگوید و با ما چه میکند.  در شعار های ۲۵ بهمن به آقای گل بگوییم که ملت ایران از دوستان حاکمیت خون و شکنجه بیزاری میجوید.

منبع:

http://www.bloomberg.com/news/2011-02-11/turkish-president-to-head-delegation-of-100-businessmen-to-iran.html